30 Mayıs 2012 Çarşamba

4/4lük Memur Zamcığı ve Yumurtanın Sarısı:


Bugün hakem heyeti memur zammı konusunda son kararı verdi. 4/4’lük bir zam önerdi içinde bulunduğumuz yıl için[1], önümüzdeki yıl içinde, kimse 4/4’lük olamaz diyerek herhalde ya da basketboldan ilham alarak belkide 3’lük gönderilim memurun potasına diye düşünerek 3+3 dediler.
Günün bir başka haberi sabah saatlerinde THY’de meydana gelen “deprem” ile ilgiliydi. Malum, yeni bir kanun tasarısı geliyor ve bu kanun tasarısına göre havacılık sektöründekilerin grev yapma hakları ellerinden alınıyor[2]. Sabahın ilk saatlerinden itibaren, haberin duyulması ile birlikte başta kabin memurları olmak üzere havacılık sektöründeki emekçiler iş yavaşlatma eylemine başladılar. THY’nın buna cevabı anayasal hakları olan bu eyleme katılan emekçileri “telefonla arayarak” iş akitlerinin sona erdiğini bildirmek olmuş[3]. İşe alırken telefonla mı aldın?
Başbakan ise diğer taraftan yine saydırmış herkese; bir yandan devletin bombalarıyla parçalanmış çoğu çocuk 34 insanın –ama Kürt- hayatını kaybettiği bir katliamın hesabını soranları kalleşlikle itham ediyor, diğer taraftan bu ülkenin dışında bir yerde, Suriye’deki bir katliamın hesabını sormaya çalışıyor “Müslüman” kimliğine dayanarak. Anlaşılan herkes kendince Müslüman, kendine Müslüman. Bir tek Kürtler istisna bu konuda. Onlara kendileri hariç herkese Müslüman!!!
Neyse konumuz şimdilik bu değil. Mevzu hükümet tarafından verilen zamcık (Levent Kırca’nın kulakları çınlasın!) ve birçok iş kolunda yetkili “sendika” olan Memur –sen’in tavrı… ve aslında “suç sende değil, sana üye olanda” dedirten emekçilerin tavrı…
Memur-sen’in web sitesine göre o kadar “kazanım”ları var ki, grevmiş, toplu sözleşmeymiş,, hem onlar da neymiş! Bak ne güzel toplaşıyoruz orada, toplu toplu görüşüyoruz, grev diyerek, toplu sözleşme diyerek caaanımm hökümetimizin o güzel canını niye sıkalım ki, değil mi ama!!.. Hem bu aralar zaten Başkanlık çalışmalarından işi başından aşkın, Roboski katliamının sürekli gündemde olmasından canı baaayaa bir sıkkın caaanımm Başbakanımızın o tatlı canını bir de biz, devletimin memurunun yetkili sendikası olan “memur”um-sen olarak neden sıkalım. Allah aşkına haksız mıyız biz!!. Hem arada bir zaten KESK denen bir başka konfederasyon var, onlar nasıl olsa buna muhalefet ederler, eylem yaparlar bir yerlerde, iş bırakırlar falan. Bizde katılıyormuş gibi yaparız, arkasından da “bakınız zam vermeseniz alanlara ineriz” deriz şakacıktan… sonra nasıl olsa büyüklerimiz bizi düşünür, bir zamcık daha yaparlar, güzel güzel anlaşırız. Hem nalına hem mıhına vurmuş oluruz, daha olmadı “hey üyeler size ev dağıtıyorum” muş gibi yaparız, bak nasıl toplaşırlar canım memurlar. Yaa, ne demiş büyüklerimiz; ‘benim memurum işini bilir’.
İşte bu anlayış, dünya sendikacılık tarihinde “sarı sendika” olarak tanımlanan, devlet tarafından sendikal hareketi ve dolayısıyla sendikal hareket eliyle yürütülen emek mücadelesini zayıflatmak amacıyla kurulan, kurulmasına destek verilen sermaye-devlet yanlısı sendikal anlayışın ta kendisidir. Bu anlayış emekçileri temsil ettiği sürece, emekçiler bu anlayışın kendilerini temsil etmesine izin verdikleri sürece, bugün THY’de çalışan işçi-memur emekçilerin başına gelenler yarın tüm işçi-memurlarının başına gelecektir. Bugün yapılan sadece bir provadır…
Başlıktaki yumurtanın sarısı mı? Rivayete göre sarı sendika tabiri, Amerika’da patron-devlet-sermaye yanlısı sendikanın rengi sarı olan binasından geliyormuş. Şimdi Türkiye gibi azgelişmiş bir ülkenin çoğu “Allah devlete-millete zeval vermesin” anlayışında olan, geleneksel ilişkilerin ağır bastığı köy kültürüne sahip “emekçi”lerinin sendikalarının sarı renkli bir binaları yok. Onlar için önemli olan, köyden gelen “çift sarılı” köy yumurtasıdır… olmadı mı?

Diyarbekir
29.05.2012






23 Mayıs KESK iş bırakma Diyarbakır eyleminden bir kaç kare... Alanlara böyle inilir...bilmeyenlere duyurulur!!!

































































                                                    







26 Mayıs 2012 Cumartesi

‘’Bedewiyên Avê’’ jî li dijî bendava İlisu ne!


Ev nivîs di malpera www.bas-news.net/kurdî de hatîye weşandin.
24/05/2012
Necat Keskîn
Heskîf: Erebên ji Başûrê İraqê ku wek Bedewyên Avê tên naskirin û ji bêavî her hejmara wan kêm dibe ji bo protesto kirina çêkirina bendava li ser çemê Diclê ku wek İlisu tê naskirin hatin Heskîfê. Wek tê zanîn bendava Ilısû ji xeynî gelek gûndan, bajarê Heskîfê ku bajarekî kevnare jî wê di bin avê de bihêlê. Ji bilî vê yekê bendên ku li ser Dicleyê werin çêkirin (İlisu  û Benda Cizîrê) wê Bedewî yên Avê jî bê av bihele û wê jiyana wayî heri kevnar û çanda wan jî bixe metirsiyê.
Ji bo vê mebestê mezinên Qebilêyên Bedewî yên Avê hatin Heskifê û li derbarê vê mijarê de daxwyaniyek dan. Di daxwiyanîyê de ragehandin ku ew İnsanê mezopotamya ne û dibêjin: “Em li Tirkîyê insanê Heskîfê û li Iraqê insanên kamirîyan (sazlık) e. Em bi alîkarîya Dicle gehşştin hevdû. Dicle rayê me yî hevpar, xêza jîyana meyî hevpar û dahatûya me ya hevpar e.”
Girgirekên Bedewiyan bibîrxistin ku xweza sînoran nasnake, û mîna Çemê Dicle di Heskîfê re derbas dibe û diçe jêr li nav kamirîyan cihekî avê nû çêdike. Lewra “hûn li jor çi çêbikin evê li jêr bandora xwe lê bike”.
“Mixabin ev Benda Ilısû wê vê pêwendîyê ji hevdû qût bike. Dahatûya me, mirasa çanda me, ekosistema ku em di nav de dijîn, hejayîyên ku em tevda par dikin bi projeya çêkirina Bendava Ilısû di bin xeterê de ne.”
Di daxwiyaniyê de dibêjin ku Bendava İlisu wê zerareke gelekî mezin bide jor û wiha berdewam dike: ‘’Ji bilî binavbûna bajarê Heskîfê wê 65.000 insan malên xwe winda bikin, ekosistem wê bê gûhartin û gelek jîndar jî wê qir bibin. Ji bilî vê metirsiya li jor, li jêr jî gelek insanên ku jiyana wan bi avê giredayiye, wê zerarê bibinin. Nemaze piştî çêkirina Benda Cizîrê ya ku dîsa wê li ser Dicle bê çêkirin, 6 milyon insan ku jiyana wan bi Çemê Dicle ve giredayî ye wê ber beavîyê û feqîrtîyê biçe.’’
Daxwiyanî wiha berdewam dike: ‘’Herwiha cihê ku em niha lê diminin, cihê meyî kevnar, şopa me, çanda me ku piştî 2004-ê bi zehmetî me vegerandiye şiklê berê wê careke din bikeve metirsiyê. Vê carê êdî kesek nikare xelas bike. Ji bo van mijaran, em bangî direktorê Programa Doralî ya Koma Miletan (UNEP), Achim Steiner dikin;
-Bandora Benda Ilısû û nemaze bandora wê ya li ser Kamirîyên Mezoptamya careke din bi hemû mûdexaleya navnetewî binirxînin.
- Ji Serokwezîrê Tirkîyê Recep Tayyip Erdoğan bixwazin ku careke din li ser  parastina Heskîf û Kamirîyên Mezopotamya bifikire.
-Zorê li Hikumeta Tirkî û Iraqê bikin daku li gor qanûna peymana Koma Miletan ya li ser avê (Peymana Reya Avê ya Koma Miletan) kar bikin.
-Li dijî alikarîya siyasi û ekonomik ya ji bo bendên mezin, konferansa Rio+20 ji bo kempanya ya bi kar bînin.
Di dawîya daxûyanÎyê tê gotin ku; ‘’Projeya Bendava İlisu, jiyana me, çanda me, axa me tevde û dinyaya ku em tevde tê dijîn tehdit dike. Ji Bona vê yekê em alîkarîya we dixwazin”.
Pişti daxwiyanîyê, bi gelê Heskifê, endamê Komela Doğa , endamê Natûre Iraq hemûyan evna imza kirin da ku ji Direktorê UNEP-ê re bişînin.
Bedewî yên Avê Kîne
Bedewî yên Avê (Marsh Arabs) yê ku li cîyê her dû çem (Firat û Dicle) digihijin hevdû jiyane xwe ya kevneşopî bi qasi 5 hezar sal e didomînin. Çand û şopa wan wek ku tê gotin hetanî bi Sûmer û Babîlan diçê. Ji 1991 û vir de rejîma berê ya Iraqê gelek qenal û tûnelên avê çekirin û bi vî awayî ava vêdê bi çolê de bir. Piştî kêmbûna avê Bedewî mecbûr man ku ji warê xwe koç bikin. Hejmara ku 1950-ê de 500 hezar bû, 2003-ê daketibû tenê 1.600 kesan . Wî wextî 
nêzîka 20 hezar kes li bajarên Iraqê û nezîkê 120 hezar kes jî li İranê bi rengekî penaber jiyana xwe didomandin.
Piştî hatina USA (Emerika) û ketina Saddam piçekî behna wan jî fereh bû, û bi alîkarîya projeyên nû ev cihê kevnar hatin rizgarkirin û gelek ji xelkê wan vegerîyan cihê xwe.  
İro bendên ku Devleta Tirkiyê li ser çemê Dicle çedikê ji bona van kesan jî tê wateya beavî, windakirina cih û çanda wan. Hetanî iro haya Bedewiyan ji vê mijarê nebû. Piştî agahdarbûna ji vê mijarê, hinek ji mezinên qebîlêyan gehiştin hev û bi alikarîya natûre Iraq û Komeleya Xwezayê (Doğa Derneği) ya Tirkiyê hatin Heskîfê ku careke din balê bikşînin ser Heskifê û ser Cihê xwe jî.
(Spasî ji John Crofoot re ji bo wêneyan).






http://kur.bas-news.net/ArticleDetail.aspx?articleid=1875


Kesên ku dil dane Heskif'ê ji bo Heskîf'e civînekê bi kar tênin. Ji kereme xwe re li vê malperê binêrin..
http://www.hasankeyftebulusalim.com/

17 Mayıs 2012 Perşembe

Yeniden Roboski: Sorumlular kim?


Katliamın ertesi günü, Kürtler akın ettiler Roboski'ye.
(Fotolar: A. Özmen) 

Wall Street Journal’de çıkan bir haber[1] nedeniyle Roboski katliamı yeniden gündeme düştü. Herkes yeniden Roboski’yi keşfetti sanki. Devletin canlı yayında öldürdüğü insanlar üzerinden tekrar polemikler yapılmaya başlandı. “Apoletli” medya ve onun yerini hızla dolduran yeşil versiyonu, ilk başta “neden” şimdi bu haber demeye başladılar ya da görmezden geldiler. Büyük ihtimalle neredeyse 5 aydır, derin devletin AKP’ye bir komplosu tezini öne sürdüklerinden şimdi ne yazacaklarını düşünüyorlardır.
Komplo kurulduğu tezinin yanında, bilgi kirliliği, dezenformasyon ile olayın üstü örtülmeye çalışıldı. Sonra işte meclis komisyonu olayı araştırıyor telaşa gerek yok denildi. Sorumlular bulunacak denildi, ta Ankara’dan Emine Erdoğan gitti (Başbakanın gitmeye yüzü tutmadığı için herhalde) ağlamaklı gözlerle, kurbanların yakınlarının acılarını paylaştığını dile getirdi. Devlet vatandaşlarının yanında mesajı verdi!
 Fakat görmezden gelinen bir şey vardı, öldürülenler sıradan vatandaş değillerdi. Onlar önce Kürt sonra kaçakçı idiler, evet beraberlerinde taşıdıkları nüfus cüzdanlarında “TC” vatandaşı yazıyordu fakat bu sadece bir ayrıntı idi. Dolayısıyla “devletin bekası” görevini üzerine almış apoletleri yeşil medyanın onları görmezden gelmesi anlaşılır olmaktadır. Aynı medyanın İsrail’in baskınında öldürülen 9 Türk vatandaşı için, yerleri, gökleri inleten sevgili “Müslüman” aydın-yazar-çizer takımı ve hükümete danışmanlık yapan kesimlerinin söz konusu Kürtler olunca kem-küm etmeye başlamaları da anlaşılır olmaktadır.
Ne dediler 5 ay boyunca; Vali şuradaydı, başbakan ordaydı, içişleri bakanı yan taraftaydı dediler,  yani duymadılar, görmediler, bilmediler. Sıkıştıklarında da bu AKP’ye yapılan bir komplodur dediler. Fakat çok basitti sormaları gereken soru, “o gece o vurun emrini kim verdi?”. Gelin görün ki hiç kimse bilmiyordu, koskoca devlet içinde bu bilgiyi bilen birisi yoktu!!!
Ortada bir süredir bir bilgi kirliliği vardı, aynı zamanda bizzat apoletleri yeşil olan medya tarafından sürdürülen bir dezenformasyon. Yok, Fehman Hüseyin’in telsiz kodu geçmişmiş kayıtlara, yok kimsenin haberi yokmuş da, falan falan… Hatta bir ara olayı PKK üzerine yıkmaya çalıştılar, acaba içlerinde militanlar varmıydı, yokmuydu tartışması yaratarak. Yok, çift taraflı bir çalışan bir muhbir varmış ta, o yanıltmış koskoca devletin istihbaratını! Bak sen şu işe... Emekliye ayrılan tuğgeneral istifasını önce mi sonra mı verdi tartışmaları… Bu arada öldürülenlerin yakınlarını cezaevlerine aldılar, duymadılar bile!
Sonra;
Bir Amerikan gazetesinin muhabiri, ta Uludere’ye, oradan Roboski’ye kadar gelip bir haber yapıyor olaydan 5 ay sonra, tam da herkesin “aha unutturduk şu Roboski’yi de dedikleri” bir anda. Türk medyasının “önemli” şahsiyetleri bundan biraz utanç duyacaklarına “neden şimdi” diye sordular ya da “bu haberci, bu dosyaları kesin “ajans”tan almıştır” dedi bir başkası[2].
Bir haber yaptı Wall Street Journal’ın muhabiri, ve bu haberle yeniden Roboski’yi gündeme getirdi, kafalarda yeni sorular oluşturdu, tüm sürecin bir bilgi kirliliği ve dezenformasyon süreci olduğunu da gözler önüne serdi. Türk basınının sadece bir daha oturup, gazetecilik etik kurallarını, hadi onu da geçtim, ama vicdani muhasebesini yapması gerekiyor. Olayın birinci yönü budur.
İkinci yönü bence daha önemlidir, şöyle ki; Bu katliamı devlet yaptı, şu veya bu şekilde, şu veya bu istihbarata dayanarak. Heronmuş, Predatormüş, şuymuş buymuş önemini yitirmiş durumda. Sorumlusu, devlettir, hükümettir.  Yeşil renkli “apoletli” medyadır. Vicdanları yerine İktidara ve nimetlerine bel bağlamış “Müslüman”lardır. “Bunlar zaten kaçakçıydı, devlet görevini yaptı” diyen Sıradan Türk vatandaşları saymıyorum bile.
Fakat bu olayın arkasında durmayan Kürtler (dostlarını da geçtim) ve temsilcileri  de en az onlar kadar sorumludurlar. Çünkü sahip çık(a)madılar bu davaya, kendilerini seçenlerin davasına. İktidarın nimetlerinden sonuna kadar faydalanan Kürtleri es geçiyorum, onları varsa, kalmışsa hala vicdanlarıyla baş başa bırakıyorum. Ama din, Kur’an, İslam diyen ve Kürtlüklerini ön plana çıkaran Müslüman Kürtler de (ki parti kuracak kadar kitle tabanına sahipler, ya da kutlu doğum haftasına binlerce hatta yüz binlerce kişi toplayacak kadar bir tabana sahipler) bu olayın örtbas edilmesinde, bugüne kadar çözülmemesinde sorumluluk sahibidirler.
Roboski katliamı yapıldığında Kürt halkı akın etti Roboski’ye, beraber gittiler parçalanmış cenazeleri almaya dağlardan, aldılar da. Sonra birkaç tane daha miting, basın açıklaması, derken onlar da unuttular Roboskiyi, kurbanları. Tıpkı diğerlerini unuttukları gibi!! Sonra arada bir basın açıklamasında dile getirir oldular mecliste oturan temsilciler, sonra tekrar oturmaya başladılar. (Şiwan Perwer yıllar önce Parlemento üzerine bir parça besteleyip söylemişti!).
Her yerde hesap sorulurken, katillerin faillerin bulunması için haykırırken insanlar, onlar alıp başlarını gittiler tekrar meclis sıralarına. Oradan daha iyi çözeceklerini düşündüler.  Birisi avukatı oldu Roboski kurbanlarının, şimdi de ABD’ye dava açacaklarmış![3]
Sözün özü, Kürt halkı ve Roboski mağdurları bizzat temsilcileri tarafından yalnız bırakıldılar. Bir tarafı budur. Olayın olduğu günden itibaren, halkın arasında kalıp, halkla birlikte katillerin bulunması için haykırsalardı, emin olun bu kadar uzamazdı bu süreç. Bu halk gözaltına alındığında yoksun, öldürüldüğünde yoksun, o zaman sormak gerekir neden varsınız? Ne için seçildiniz?
İkinci tarafı, yani olayın bir başka sorumlu tarafı da “Müslüman” Kürtler ve onların dernekleri, vakıfları, cemaatleridir.  Başları secdeden kalkmayan, her şartta İslam, Kur’an diyen bu insanlar da Roboski’yi ve mağdurlarını yalnız bırakmışlardır. İktidardan nemalanmayı bir nimet sayıp, bu “diğer”  Kürtlerin sorunu diyerek sorumluluktan kaçmışlardır/kaçmaktadırlar.
Ve geriye kalan bizler, yüz binler, her gün bizi biraz daha ezen, bizi bizden eden bu düzen içinde yer almak için daha çok çırpınan, oturduğumuz yerde her şeye itiraz eden fakat bir TOKİ’den bir daire çıkma ihtimaline karşı bütün düşünce, inanç, vicdanı bir kenara bırakarak gömlek değiştirir gibi sendika değiştiren, Kürt memurlar; sağlıkçılar, öğretmenler ve bilimum “Kürt” memurlar, işçiler… [4]varlığına sahip çıkmayan bir maç için yerleri gökleri inleten biz büyük çoğunluk, aslında kabahatin çoğu bizde be kardeşim!!!


Tam da bu anda nedense Nazım geldi aklıma…


Dünyanın En Tuhaf Mahluku

Akrep gibisin kardeşim,
korkak bir karanlık içindesin akrep gibi.
Serçe gibisin kardeşim,
serçenin telaşı içindesin.
Midye gibisin kardeşim,
midye gibi kapalı, rahat.
Ve sönmüş bir yanardağ ağzı gibi korkunçsun, kardeşim.
Bir değil,
           beş değil,
                      yüz milyonlarlasın maalesef.
Koyun gibisin kardeşim,
gocuklu celep kaldırınca sopasını
sürüye katılıverirsin hemen
ve âdeta mağrur, koşarsın salhaneye.
Dünyanın en tuhaf mahlukusun yani,
hani şu derya içre olup
                            deryayı bilmiyen balıktan da tuhaf.
Ve bu dünyada, bu zulüm
                                    senin sayende.
Ve açsak, yorgunsak, alkan içindeysek eğer
ve hâlâ şarabımızı vermek için üzüm gibi eziliyorsak
                      kabahat senin,
                                     - demeğe de dilim varmıyor ama -
                      kabahatın çoğu senin, canım kardeşim!
                                                                  
17.05.2012
Diyarbekir




[4] Diyarbakır’da Memur-Sen, çalışanlara (özellikle KESK üyesi çalışanlara) kendi sendikalarına üye olmaları halinde TOKİ’ye yaptırdığı evler için kuraya girebilme şansı tanıyormuş… Ve insanlar sanki bedava ev sahibi olacaklar gibi kabul ediyorlar bunu…Aynı Memur-Sen bugün yetkili sendika olarak “toplu görüşme”lerde sadaka gibi zam dileniyor…

12 Mayıs 2012 Cumartesi

Yeniden Hasankeyf...


Hasankeyf'i sular altında bırakacak barajın yapımı devam ediyor, bu yıl sonunda tüm "kurtarma" kazılarının "bitirilmesi" istenmiş durumda... Yamaçta bir betonarme kent yükseliyor, "modern" Hasankeyf diyorlar adına... Adıyla, sanıyla, tarihiyle, eski yapılarıyla tüm farklılklarıyla insanlarını istiyoruz...

Burası antik bir kent ve burada yaşayan tüm halkların hafızası Hasankeyf... Sular altında bırakılması değil, yeniden ve yerinde ve içindekilerle birlikte geleceğe taşınmalıdır...






Dicle nehri üzerinde hala ayakta durmaya çalışan eski köprü (üstte), köprüyü, kaleyi ve şehri içine alan bir görüntü (yanda)







Dört dilde "hoşgeldiniz"....
























Haydar Baba Türbesi...



..ve bahçesi...









                                                                                                                         

Caferi inancında önemli bir yeri olan İmam Abdullah Türbesi...















Ve türbenin yıkılan bahçesinden Hasankeyf...








                                                                                                       

Zeynelbey türbesi...





Havanın güzel olduğu bir sonbahar veya kış gününde Hasankeyf'in üstünü bir sis perdesi kaplar... Tüm art niyetli gözlerden saklamak ister gibi.....(üstte)

                          Hasankeyf  ile özdeş olmuş mağaralar....... ve Dicle'nin hemen yanında kurulmuş  "piknik" yerleri....
     




Ve son olarak çalışmaları devam eden "yeni" Hasankeyf...
            


HASANKEYF'E SAHİP ÇIK... GELECEĞE TAŞI....









2 Mayıs 2012 Çarşamba

Diyarbakır'da 1 Mayıs..


1 Mayıs, 1889'da toplanan II.Enternasyonal'de "Birlik, Mücadele ve Dayanışma" günü olarak kabul edildi. Gün oldu devran döndü, işçilerin yanına daha başka “sınıf”lar katıldı. Hizmet sektörleri oluşmaya başladı, bu sektörlerde çalışanların “işçi sınıfı”na dahil olup olmadıkları tartışıldı. İşçiler kazandıkları hakları sayesinde toplumun diğer kesimlerine nazaran daha iyi ekonomik ve toplumsal şartlara kavuştular ve giderek mücadelenin ön saflarından geriye doğru çekildiler. Boşalan ön safları, işsizler, öğrenciler, memurlar, kimliğinden, inancından dolayı ezilenler doldurdu. 1 Mayıs artık sadece işçilerin değil, tüm ezilenlerin “birlik, mücadele ve dayanışma” günü oldu.

Diyarbakır, bu anlamda hatırı sayılır bir potansiyel barındırmakla birlikte, 1 Mayıs “kutlama”larına katılım her zaman az olmaktadır. Toplumsal, kültürel ve siyasal nedenleri olsa da bu durumun, temenni bu günün burada da daha fazla kalabalıklarla kutlanması yönündedir.
 Alana doğru kortej halinde yürüyen emekçiler..


Kürtçe ve Türkçe  "Bijî 1 Gulan" "Yaşasın 1 Mayıs"..




KESK'liler tutuklu bulunan üyelerini unutmadılar..



Geleceğin emekçileri de ordaydı.. 


Az sayıda kayılım sağlamış olsalarda afişlerinin anlattığı kalabalıktı...


Sendikal faaliyetlerden dolayı "faili meçhul" cinayetlere kurban giden SES üyeleri de ordaydı..


Eğitim-Sen her zamanki gibi "anadil"deki ısrarını sürdürdü, bu pankart yüzünden polis arama noktasında tartışma yaşandı... 




1 Mayıs onlar için bir başka "bayram"dı... 



















Ataması yapılmayan öğretmenler ve daha ataması yapılmadan hayatını kaybeden öğretmnler... Kimisi çalışmadığı için ve dolayısıyla sağlık güvencesi olmadığı için tedavi olamamıştı, kimisi yaşadıkları durumu dayanamayarak intiharı seçmişti...



yol ortasındaki ağaçların gölgesinde dinlenmeye çekilenler...


Diyarbakır sıcağından birazcık olsun "kurtulmak" isteyenler...








Bu sene yine renkli görüntüler vardı. Tüm eylemlerin müdavimleri olan simit, su, ayran satan çocuklar ve seyyar satıcılar yine herkesten önce alandaydılar. Anti-kapitalist Müslümanlar da ordaydı, atanamayan öğretmenler de, öğrenciler de, yaşlılar ve çocuklar da…
İlk başlarda polisin alana almadığı seyyar satıcılar, inatlarıyla alana girmeyi başardılar.
Halaylar çekildi, türküler söylendi, mesajlar verildi… ve sorunsuz bir şekilde meydan boşaldı. 

Bir dahaki 1 Mayıs'a kadar..

Bijî 1 Gulan,
Yaşasın 1 Mayıs..

01/05/2012
Diyarbekir